مثل یک برادر واقعی

خاطره زیر مربوط است به: عملیات فتح2، مرحله دوم؛ که برای انهدام رادار و رصد خانه دشمن بعثی در زمستان سال 65 طراحی شده بود.

 می گفت: “هر طوری شده من باید برَم. شما خودتون برگردید، راه رو هم که بلدید.”

هر چقدر اصرار کردیم فایده نداشت، می گفتیم این خطرناکترین کار ممکن است، قبول نمی کرد، می گفتیم خودکشی است، لبخند می زد. راه افتاد و رفت. تقریبا مطمئن بودیم که سالم به آنجا نمی رسد. زیر لب برایش دعا می کردیم . . .

**************

دره خیلی تاریک و خوفناک بود با آرامشی وهم انگیز، تا همانجایش را هم با کمک او رسیده بودیم. اما آرامش این دره طبیعی نبود، همین هم بود که این آرامش خیلی زود بهم خورد. دشمن کمین زده بود. منور و برق آتش گلوله ها آسمان را روشن کرده بود، مهلکه ای بود خلاصه …  . خدا را شکر که به لطف بچه های اطلاعات عملیات قبل از رسیدن به کمین برگشته بودیم و آنجا را ترک کرده بودیم.

کمی که به عقب برگشتیم حاج رسول ایستاد. می گفت: “هر طوری شده من باید این راه رو برم شما خودتون برگردید، راه رو هم که بلدید.” اصرارها فایده نداشت. می گفت: ” یه گروه از بچه ها دیشب از این دره رد شدن و الان توی یه غار منتظر ما هستن، اگه من نَرَم حتما نگران میشن.” راه افتاد و رفت. تقریبا مطمئن بودیم که سالم به آنجا نمی رسد . . .

**************

زمستان 65 بود، برنامه این بود که همراه حاجی و 20 نفر از بچه ها رادار و رصدخانه دشمن در ارتفاعات تنگه کورک را منهدم کنیم و بعد به داخل مقر بعثیها نفوذ کنیم.

راه افتادیم، همه چیز خوب پیش می رفت تا اینکه حوالی شب به تنگه کورک رسیدیم، دره ای صعب العبور با صخره های بلند و خمره ای مانند، دره خیلی تاریک و خوفناک بود با آرامشی وهم انگیز، با راهنمایی های حاجی قدم به قدم و آهسته تا میانه ی دره پیش رفتیم، از رفتار بچه های اطلاعات عملیات و گفت و گوهای های زیر لبشان با حاجی فهمیدیم که اوضاع طبیعی نیست، دشمن کمین گسترده ای زده بود، خیلی سریع به عقب برگشتیم . . .

**************

در دلمان غوغایی بود که نکند سالم به آن غار نرسیده باشد، یا خدایی نکرده اصلا . . .

شب بعد با تعدادی از بچه ها خودمان را رساندیم به غار. خیالمان راحت شد؛ آنجا بود همراه باقی رزمنده ها؛ با لبخندی روی لب.

هم ما گرسنه بودیم و هم آنها. حاجی دستی در جیبش برد و چندتایی شیرینی درآورد. هر دو نفر یک شیرینی . . . . آن شب کنار حاجی چنان آرامشی داشتیم که انگار همه ی مردم و خانواده هایمان در کنارمان هستند، مثل کوه بود، بزرگ و با صلابت، گویی سختیها کوچکترین نفوذی در او نمی کرد.

**************

فردای آن روز برف سنگینی شروع به باریدن کرد و قصد کوتاه آمدن هم نداشت. تصمیم براین شد که عملیات لغو شود.

در مسیر برگشت حاج رسول همیشه نفر آخر بود، مواظب و نگران، مثل یک برادر، یک برادر واقعی!

ادامه دارد…

**************

با كمال احترام خسرواني از ياسوج

بهار92