سعیده پیرزاده: به بهانه دیدن یک عکس از آثار جنگ بوسنی بر ساختمان‌‌ها، از قفسه کتاب‌های خوانده شده «ر» را برای دوباره خواندن برداشتم؛ زندگینامه شهیدرسول حیدری که کیلومترها و ماه‌ها دورتر از مرزهای ایران و جنگ تحمیلی، در بوسنی و هرزگوین شهید‌شده.

برای اینکه خواندنم با دفعه قبل کمی متفاوت باشد تصمیم گرفتم از دل داستان، کلیدواژه‌های شخصیتی قهرمانش را از کودکی تا اوج قهرمانی بیرون بکشم.

نتیجه به فهرستی از صفات آشنا و ساده تبدیل شد که بیش از حد تصورم از آن شگفت‌زده شدم: با مادرش رفیق بود/ به برخی دستورات مهم بی‌اعتنا بود و آنها را برای خودش توجیه می‌کرد/ در گل کوچک هرطور شده بود گل می‌زد، حتی یکی!/ در هر جمعی وارد می‌شد، چند دقیقه بعد با همه رفیق بود/ حوصله کلاس درس را نداشت/ رک و صریح بود/ شلختگی‌اش دیگران را کلافه می‌کرد/ ریاضی‌اش را با دعا پاس می‌کرد/ گاهی تند و بی‌ملاحظه بود/ احساساتی و حساس به ظلم/ در جوانی، عشق کتاب‌های پلیسی را داشت/مستعد در کار با آدم‌هایی که هیچ‌کس تحملشان را نداشت/ بی‌استعداد در قرائت قرآن با صوت/ در یادداشت‌هایش خوانده بودند مدام مردد بوده که کارش درست هست یا نه/ در جنگ‌ها همیشه نیروی آزاد بود و مسئولیت نمی‌گرفت تا کسی به او دستور ندهد/ یکجا بند نمی‌شد و بی‌قرار بود و… هرچقدر هم بگویند و بگوییم این آدم‌ها، آسمانی و مافوق بشر بودند و دست ما بهشان نمی‌رسد، خودشان می‌زنند زیر کاسه و کوزه‌ تمام این‌ حرف‌ها و ما را، اگر فقط ته دل و نوک سوزن از اراده‌مان با آنها باشد، می‌گیرند و تا دیدن تصویر واقعی خودشان می‌برند. شهدایی که رفتارهای خارق العاده‌ای داشتند و به‌معنای واقعی کلمه خاص بوده‌اند، اکثریت این جماعت را تشکیل نمی‌دهند. بیشترشان آدم‌هایی با حداقل ویژگی‌های بارز بودند و مزیت رقابتی‌شان تنها نگاهی بوده که به انتهای راه دوخته بودند.

آ‌ن‌قدر در این عمر کوتاه، آدم عادی شبیه به‌خودم و اطرافیان در زندگینامه‌ شهدا دیده‌ام که باورم شده با همه‌ تفاوت‌هایی که در فضای اجتماعی و ابعاد شخصیتی‌مان با آنها داریم، به مقصدی که رسیده‌اند خواهیم رسید؛ اگر قله‌ بزرگی را در زندگی نشانه بگیریم و خواسته‌ فتح آن را به فهرست کلیدواژه‌های شخصیتی‌مان اضافه کنیم.

منابع: همشهری آنلاین

طفل کیبر